Recenzje

Przy całej mojej słabości do Lady Pank, zachowuję w stosunku do ich twórczości z ostatnich 20 lat dużo umiaru. Zasadniczo jak dla mnie mieli w tym czasie dwa doskonałe numery: „Słońcem Opętani” i „Dobra Konstelacja”, oraz kilka radiowych, męczących przebojów a la „Stacja Warszawa”, „Strach Się Bać” czy też „Dziewczyny Dzisiaj Z Byle Kim Nie Tańczą”. Mimo to do ich nowego albumu, zatytułowanego „Miłość i Władza”, podchodziłem z dużą dozą zainteresowania. W końcu to Lady Pank – bohaterowie mojego dzieciństwa!

Nie można tym rockowym dinozaurom odmówić tego, że wciąż tworzą niezwykle melodyjne kawałki, które łatwo wpadają w ucho. Przy pierwszym odtworzeniu ta płyta zrobiła na mnie naprawdę duże wrażenie. To soft rockowe granie dobrze się odbiera. Do tego dodam całkiem udane teksty, krążące wokół tytułowych miłości i władzy, autorstwa Wojciecha Byrskiego i Bogdana Olewicza. Ale czy to akurat może dziwić jeżeli o tym pierwszym Jan Borysewicz mówi, że ‘od razu poczuł w nim ten sam potencjał i talent, który cechował Andrzeja Mogielnickiego’? 

Przy piątym przesłuchaniu zdałem sobie sprawę, że ta płyta zawiera dużo potencjalnych szlagierów. Jest ich tutaj więcej aniżeli na pięciu ostatnich albumach Lady Pank razem wziętych. Sama singlowa „Miłość” grana jest przez niemal wszystkie rozgłośnie. A to samo czeka następującą bezpośrednio po niej „Władzę”. Zresztą każda z tych piosenek, jakie tutaj mamy, ma szansę stać się hitem, nawet ballady: „Trochę Niepamięci” i „Mogę Sobie Pójść”. Ja szczególnie będę przypatrywał się temu co stanie się z „Lizusami”. Mam wrażenie, że to takie „Vademecum Skauta” 30 lat później! 

Nie mam żadnych wątpliwości co do tego, że „Miłość i Władza” to najlepsze studyjne wydawnictwo Lady Pank od czasów albumu „Na Na”, czyli od ponad 20 lat. I na pewno niejeden utwór, który tutaj mamy, będzie klasyką zespołu. Godnie uczcili swoje 35-lecie. A dla samego Borysewicza może to być największy komercyjny sukces od czasów płyty wydanej z Pawłem Kukizem.